Η ΦΙΕΣΤΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το σχόλιό μου που ανάρτησα στις 24.07, με τίτλο ίσως αδόκιμο, «Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», και σχολίαζα την εφετεινή εορταστική εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο, είχε θετική και αρνητική ανταπόκριση. Όχι μόνο για το αδόκιμο του τίτλου, αλλά για το περιεχόμενο του γραπτού.

Έχω υποχρέωση, έτσι αισθάνομαι, να απολογηθώ για τον τίτλο, γράφηκε με νεύρα, χωρίς ηρεμία. Εδώ ισχύει το ρητό, «δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν κρατούσες». Σε παλαιότερες περιόδους, τότε που η φιλομάθειά μου με ωθούσε ώστε να μελετώ όποιο γραπτό θεωρούνταν με αξία, μελέτησα και το έργο του Σενέκα «De Ire». Περί Θυμού. Είναι ένα πολύ διδακτικό έργο, αλλά πρέπει να έχει κανείς και την δύναμη της αυτοκυριαρχίας. Εγώ, μάλλον δεν την έχω.

Μου άσκησαν, λοιπόν, κριτική οι φίλοι μου και οι μεν αυστηροί δεν θέλησαν ούτε να βάλουν ένα like στο γραπτό μου, οι δε ανεκτικοί το έβαλαν αλλά με επιφύλαξη. Γιατί ενοχλήθηκαν που έγραψα πως στον εορτασμό αυτόν απουσιάζει η ψήφος μου.

Ναι, απουσιάζει. Γιατί, η δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα για γύφτικες συναθροίσεις. Δεν είναι πολίτευμα για φανφάρες με σκοπό να εντυπωσιάζεται ο λαός και να ξεχνά τα προβλήματα που οι πολιτικοί, ή πολιτικάντηδες εκπρόσωποί του τού δημιουργούν διαρκώς. Η προχθεσινή δε ημέρα, δεν ευνοούσε κανέναν εορτασμό, καμμία χαρά για την επιστροφή της χώρας στην δημοκρατία.

Πολλοί λόγοι συνηγορούσαν για την αναβολή εφέτος αυτής της εορτής της επετείου. Η επέτειος αυτή έχει στοιχεία διχασμού του λαού. Και ο λαός σήμερα το μόνο που δεν έχει ανάγκη είναι ο διχασμός. Όταν το σύνολο των ενόπλων δυνάμεων της χώρας βρίσκεται με το δάκτυλο στη σκανδάλη, στην ξηρά, στον αέρα, στη θάλασσα, όταν όλος ο λαός περιμένει τη σύγκρουση με την Τουρκία, περιμένει τον πόλεμο με τα φρικτά του επακόλουθα, δεν καίγεται να ιδεί τις κακόγουστες κυρίες με τα κόκκινα βρακιά, που προσεκάλεσε η κυρία Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Δεν την ενδιέφερε την κάθε μάνα που έχει τον γιο της στον Έβρο, με το αυτόματο οπλισμένο και φορτωμένο με γεμιστήρες με εκατοντάδες σφαίρες, περιμένοντας να σκοτώσει ή να σκοτωθεί, να ιδεί τους καλοντυμένους κυρίους και τις κακοντυμένες κυρίες, να προσέρχονται στην εορτή. Ούτε η μάνα του ναύτη, που άγρυπνος και όρθιος επάνω από μανιασμένα κύματα, μέσα στο σκάφος του, ακουμπισμένος στο βαρύ πολυβόλο και με το δάκτυλο στη σκανδάλη, περιμένει να εκτελέσει το προς την Πατρίδα καθήκον του, ζωντανός ή νεκρός, της καίγεται καρφί για τις δαντέλλες και τις κατακόκκινες γραβάτες, που παρουσιάζουν το άκρον άωτον της κακογουστιάς.

Δεν αδημονεί η μάνα του αεροπόρου, που είναι κλεισμένος σε ένα γυάλινο κουτί γεμάτο διακόπτες και όργανα, έτοιμος να ακούσει το σήμα και να απογειωθεί θορυβωδώς, να πετάξει επάνω από το θέατρο του πολέμου, να καταρρίψει τον αντίπαλο ή να καταρριφθεί ο ίδιος, πράττοντας το προς την Πατρίδα καθήκον του, δεν αδημονεί, επαναλαμβάνω, αν στην οδό Ηρώδου του Αττικού εορτάζει την παλινόρθωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, μεταξύ των άλλων και ερίτιμος κυρία από την Γκάνα ή την Ακτή του Ελεφαντοστούν, που η Αυτής Εξοχότης η κυρία Σακελλαροπούλου προσεκάλεσε να παραστεί, ενώ δεν κάλεσε ανθρώπους που σε αναγκαίες για τη χώρα περιόδους, αγωνίστηκαν πραγματικά για την δημοκρατία και για την ελευθερία.

Αλλά, πέρα από τα παρατράγουδα, που με κάνουν να ασχάλλω, μέμφομαι και αποστρέφομαι την υποκρισία. Για ποια δημοκρατία μιλάμε; Ποιος ξέρει να διατυπώσει ακριβώς την έννοια της δημοκρατίας και κατόπιν να κρίνει, αν το πολίτευμα αυτό είναι επωφελές και κατάλληλο για όλες τις χώρες και όλους τους λαούς;

Είναι γνωστό ότι, το πολίτευμα αυτό επινοήθηκε στην Ελλάδα και εφαρμόστηκε πλημμελώς και κατά περίπτωση. Είχε δε τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις. Όταν δε η Ελλάδα προόδευσε, ναι μεν είχε πολίτευμα που το όνομά του ήταν δημοκρατία, στην ουσία ήταν πολίτευμα άσχετο με αυτήν, ήταν η αρχή του ενός ανδρός, όπως ευφυώς ονόμασε ο Θουκυδίδης. Και είναι γνωστό ότι, η δημοκρατία, με εισήγηση περιθωριακών ατόμων, δολοφόνησε τον μέγιστο των σοφών, τον Σωκράτη.

Αλλά και τις προδοσίες που αναφέρει η Ιστορία, ιδίως του μεγάλου Αλκιβιάδη, η αυθαιρεσία αυτού του πολιτεύματος τις προκάλεσε. Τι έχει λοιπόν να επιδείξει, τι θετικό έχει να επιδείξει που να ωφελεί το σύνολο των λαών, όπως διερωτάται ο Ούγγρος κοινωνιολόγος Γιόνας;

Αρνούμαι την ψήφο μου, ή την θετική γνώμη μου, σε ένα πολίτευμα που είναι μνημειακή στήλη διαφθοράς και όχι η στήλη των νόμων, της ευταξίας και της προστασίας του λαού και της Πατρίδος. Και δεν την αρνούμαι όπως διαρκώς πράττει το προδοτικό Κόμμα που ευθύνεται για τα δεινά της Πατρίδος εκατόν δύο ολόκληρα χρόνια τώρα, που συνεχίζει τον αγώνα του για κατάργηση της δημοκρατίας και επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά αμείβονται οι αντιπρόσωποί του στη Βουλή από το υστέρημα εκείνων που την αποδέχονται, εγώ δεν αρνούμαι την δημοκρατία, αρνούμαι την ψήφο μου σε άστοχες ενέργειες που πληγώνουν το ίδιο το πολίτευμα.

Η δημοκρατία χρειάζεται δίκαιους νόμους, που να εφαρμόζονται προς κάθε τάξη και κάθε περίπτωση και να διασφαλίζουν την ησυχία, την ασφάλεια και τη σιγουριά στη ζωή. Δεν χρειάζεται χιλιάδες νόμους, αλλά όλοι ή έστω σχεδόν όλοι, να μην είναι σαν εκείνους που περιγράφει ο των Οπουντίων Λοκρών νομοθέτης, ο Ζάλευκος. Η οργάνωση ενός κράτους χρειάζεται σκληρούς νόμους, που να τρομάζουν τους έχοντας κατά νου να διαπράξουν αδικήματα. Όσοι δε παρά την ύπαρξη των σκληρών νόμων τα διαπράττουν, να υφίστανται τον βαρύ πέλεκυ της δικαιοσύνης.

Δεν μπορούμε να χαιρόμαστε το πολίτευμα της δημοκρατίας και να έχουμε τους πολίτες της χώρας μας νηστικούς και άστεγους, να πεθαίνουν από το κρύο στις στοές των δρόμων και κάτω από τις γέφυρες και από την άλλη, να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδων λαθραίους εισελθόντες εισβολείς, από μακρινές χώρες, να τους περιθάλπουμε και να τρέμει η ψυχή μας μην κάτι δεν τους αρέσει και μας κατηγορήσουν ως ρατσιστές. Όχι, αυτό το πολίτευμα δεν μπορεί να ονομάζεται δημοκρατία. Αυτό το πολίτευμα δεν μπορεί να έχει κανένα όνομα. Είναι μία θολή μορφή ασυναρτησίας.

Δεν είναι το πολίτευμα της δημοκρατίας αυτό που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα. Το πολίτευμα που επιβραβεύει τους αδρανείς, τους αδιάφορους στην εθνική προσπάθεια και αγνοεί επιδεικτικώς εκείνους που μάτωσαν για την Πατρίδα. Δεν μπορεί η κάστα των εκμεταλλευτών και των παλιανθρώπων, να μετέχει στην διακυβέρνηση της χώρας.

Δεν μπορεί να υπάρχει πολίτευμα δημοκρατίας σε ένα κράτος και αυτό να λειτουργεί υπό την πίεση αναρχικών ομάδων, οργανωμένων ή από πολιτικά Κόμματα ρέποντα προς την αναρχία, ή ακόμα και από οργανωμένα συμφέροντα. Δεν μπορεί να υπάρχει δημοκρατία και υποκριτικώς να εορτάζεται και να έχουμε νωπούς τάφους καμένων συμπολιτών μας, από την σκοπιμότητα και την ανικανότητα δολίων κρατικών λειτουργών, οι οποίοι επεδίωξαν και επιδιώκουν προσωπικά ωφελήματα.

Δεν είναι πολίτευμα δημοκρατίας, να υπάρχουν σκευωροί δικαστικοί λειτουργοί και αντί να προωθείται η παραδειγματική τιμωρία τους, να αναλαμβάνεται η προστασία τους από πολιτικούς που προσβλέπουν στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Δεν είναι λειτουργία της δημοκρατίας, να επιβραβεύονται συνωμότες και διαδρομιστές ανώτεροι και ανώτατοι Αξιωματικοί και αντί να αποβάλλονται από τον Στρατό και την κοινωνία στιγματισμένοι για όλη τους τη ζωή, να επιβραβεύονται και να αναλαμβάνουν ευαίσθητες θέσεις στον μηχανισμό λειτουργίας του κράτους.

Δεν μπορεί να λέγεται κράτος και να ισχυρίζεται ότι λειτουργεί η δημοκρατία, όταν αναρχικοί καίνε το σύμβολο του Έθνους, τη σημαία, και πολιτικοί τους δικαιολογούν, και αυτοί οι πολιτικοί να τοποθετούνται σε θέσεις που έχουν ως αντικείμενο την διατήρηση του πατριωτισμού και την προώθηση των θεμάτων της Ελλάδος.

Δεν είναι αποδεκτό, να κυβερνούν οι πολιτικοί μας, σύμφωνα με τις θελήσεις κάποιας κυρίας Μέρκελ ή κάποιας αποφάσεως της περιβόητης Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και να παίρνουν αποφάσεις κατά της Πατρίδας μας. Η «Συμφωνία των Πρεσπών» είναι ένα όνειδος και θα αποτελεί διαρκές και ανεξίτηλο στίγμα για τους πολιτικούς που έβαλαν την υπογραφή τους. Αλλά, στίγμα θα αποτελεί και για εκείνους που ανέλαβαν μετά την εξουσία και αρνήθηκαν να εφαρμόσουν τον νόμο περί εσχάτης προδοσίας της Πατρίδος.

Αυτή η Πατρίδα αγωνίζεται για την επιβίωσή της από το 490 π.Χ.  Δεν είναι λίγες οι φορές που προδόθηκε. Όμως, τα όσια και τα ιερά δεν τα παρέδωσε κανένας ηγέτης στους εχθρούς του, αν δεν είχε ηττηθεί σε πόλεμο. Αυτό που έγινε στην Ελλάδα είναι πρωτοφανές. Όπως πρωτοφανές είναι ότι, κανένας από τους μειοδότες της Πατρίδας δεν κλήθηκε να λογοδοτήσει. Γιατί; Διότι, προφανώς, αυτό απαιτεί το πολίτευμα της δημοκρατίας. Το οποίο εορτάστηκε προχθές, αλλά χωρίς την ψήφο ενός Έλληνα. Την δική μου.