ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΤΥΧΕ Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ;

Από την ώρα της επιστροφής του Πρωθυπουργού από το Ισραήλ, όπου είχε συναντήσεις με τους Ισραηλινούς επισήμους, τηρείται πλήρης σιωπή. Περιέργως, ακόμα και τα λαλίστατα τηλεοπτικά μέσα ενημερώσεως, ακόμα και ο κατευθυνόμενος τύπος, βουβάθηκαν.

Είναι κανόνας ότι, το όπλο της Διπλωματίας είναι η σιωπή. Να ακούς πολλά, να λες λίγα ή τίποτε, έγραφε ο πολύς Ταλλεϋράν- Περεγκώ. Η τακτική αυτή έχει θέση σήμερα; Μπορεί να έχει. Όμως, έτσι που έχουν τα πράγματα και τα παρατηρούμε εμείς οι απέξω, η σιωπή μας γεμίζει με φόβο.

Από καιρό είχε ανακοινωθεί το ταξίδι του κ. Μητσοτάκη στο Ισραήλ και διαφημίστηκε επαρκώς. Η πολιτική χρειάζεται τους θορύβους της, για να ξυπνά το ενδιαφέρον των πολιτών-ψηφοφόρων. Καλώς έπραξε ο κ. Μητσοτάκης και αποφάσισε να επισκεφτεί το Ισραήλ, αυτό ως ένα το κρατούμενο, αλλά ήξερε ότι, το Ισραήλ αυτή την περίοδο βρίσκεται σε μία κατάσταση που αναταράσσει την ηρεμία όλων εκείνων που δεν θέλουν να δυναμώσει. Ακόμα και η Αμερική, βρίσκεται σε καταθλιπτική αμηχανία. Πώς πήγε, λοιπόν, στο Ισραήλ, ο κ. Μητσοτάκης;

Είναι γεγονός ότι, οι πολιτικοί που ασκούν εξουσία και προέρχονται από χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, σε επίσημες επισκέψεις σε άλλες χώρες, μη μέλη της Ε.Ε., δεν αντιπροσωπεύουν μόνο τις δικές τους χώρες αλλά και την εκπεφρασμένη πολιτική των ευρωπαϊκών χωρών. Τούτων δοθέντων, ποια ελπίδα είχε ο κ. Μητσοτάκης να επιτύχει η επίσκεψή του στην Ιερουσαλήμ;

Αυτόν τον καιρό, το Ισραήλ μάχεται να πείσει τα κράτη να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως Πρωτεύουσά του και να μεταφέρουν τις πρεσβείες τους εκεί. Ήταν, ή είναι αποφασισμένος ο Έλληνας Πρωθυπουργός, να πάρει μία τέτοια απόφαση; Πέρα από αυτό, ο κ. Νετανιάχου, αγωνίζεται να προσαρτήσει τις περιοχές της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, όπως και να επεκταθεί σε χώρο της Παλαιστίνης, όπου θα ανεγείρει οικισμούς.

Στις αποφάσεις αυτές, της ισραηλινής κυβερνήσεως, πέρα από τους Άραβες, αντιδρούν και κράτη της Ευρώπης. Προσφάτως, το Βερολίνο, διά του ντιλετάντη υπουργού του των Εξωτερικών, εξέφρασε τον προβληματισμό του. Ούτε η Αμερική, όπως φαίνεται, είναι ελεύθερα αποφασισμένη να δώσει την συγκατάθεσή της. Ο εργολάβος Πρόεδρός της, ο οποίος έχει προ οφθαλμών μελλοντικές επιχειρήσεις στην περιοχή, δεν θέλει αντιπαράθεση με τους Άραβες καίτοι η απόφαση του Ισραήλ είναι απολύτως σωστή και δίκαιη.

Η Ιουδαία είναι η περιοχή απ’ όπου ξεκίνησε ο Εβραϊκός λαός την ύπαρξή του. Τι κατέστρεψε ο Τίτος το 70 μ.Χ; Πού αναφέρονται οι πόλεμοι Ρωμαίων και Ιουδαίων, πού αναφέρεται ο Ιώσηπος στο έργο του «Η Καταστροφή της Ιερουσαλήμ»; Η Ιστορία είναι οι ρίζες της ανθρωπότητας. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα, ούτε να την πλαστογραφήσει, ούτε να την ξαναγράψει. Και επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την Ιουδαία και την Σαμάρεια, θα πω κι εγώ τον λόγο μου: Μόνο το Ισραήλ έχει δικαιώματα σε αυτήν την περιοχή και κανένας άλλος.

Η Γερμανία προβάλλει τον σκεπτικισμό της. Δεν μας λέγει πώς λέγεται ο Εβραίος στα Γερμανικά; Μήπως λέγεται Jude; Από πού προέρχεται η λέξη Γιούντε;

Προχωράμε στα καθ’ ημάς. Ήταν ο κ. Μητσοτάκης αποφασισμένος να δεχθεί την καθ’ όλα δίκαιη απαίτηση που θα του έθετε η ισραηλινή κυβέρνηση, ή θα μιλούσε όπως κάποιος υπουργός των Εξωτερικών, -κακή τη μοίρα της Ελλάδος- μίλησε σε συνάντηση με τον Πούτιν, περί ανέμων και υδάτων; Αν δεν ήταν, είτε από δική του πρωτοβουλία, είτε από τις υποχρεώσεις προς το Ιερατείο της Ε.Ε., γιατί πήγε; Για μονομερή υποστήριξη;

Ποιος έκρινε ότι ο χρόνος ήταν κατάλληλος και ποιος οργάνωσε την επίσκεψη; Ήταν σύμφωνος ο Πρεσβευτής μας στο Ισραήλ, ή κάποιος άλλος, κινούμενος σε συγγενικά παρασκήνια, είχε την φαεινή ιδέα να παίξει ένα ρόλο που δεν του ταίριαζε; Ερωτήματα καίρια θέτω και βέβαια ρητορικά. Κανένας δεν θα μου δώσει απάντηση και δεν περιμένω.

Ας αφήσουμε το Ισραήλ, που εγώ ισχυρίζομαι ότι η Αποστολή μας απέτυχε, φυσικά και υπάρχουν υπεύθυνοι για την αποτυχία, αλλά ας πάμε παραπέρα.

Μετά το Ισραήλ, ο μεν κ. Μητσοτάκης επέστρεψε οίκαδε, ο δε κ. Δένδιας επισκέφτηκε τον Πρόεδρο στρατηγό Σίσι στο Κάϊρο. Η δήλωση ότι, «πιάνομε τα πράγματα από την αρχή», όχι μόνο δείχνει ότι υπήρξε αδράνεια, αλλά και ότι υπήρξαν επικίνδυνοι χειρισμοί. Η επιφυλακτική στάση του στρατηγού Αλ Σίσι, όπως εκφράστηκε και όπως φάνηκε, αλλά και η αγαλματώδης εμφάνιση του κ. Δένδια, είναι ζητήματα που πρέπει να μας βάλουν σε ανησυχία.

Τίθεται το ερώτημα: έχει ο κ. Δένδιας το ελεύθερο να προωθήσει την εξωτερική πολιτική της χώρας, αν έχει χαραχθεί, ή υπόκειται σε πιέσεις και έλεγχο εξωκυβερνητικών παραγόντων; Μήπως κάποιοι σύμβουλοι ασκούν την εξωτερική πολιτική και ο αρμόδιος υπουργός των Εξωτερικών φέρει μόνο την ευθύνη;

Τελευταίος μου προβληματισμός. Η κυβέρνηση ξέρει ότι, η θέση μας είναι δύσκολη και το «ανάδελφο» επικρατεί παντού. Δεν νομίζουν αυτοί που ασκούν την εξουσία ότι πρέπει να ενημερώσουν τον λαό; Λησμονούν ότι, με δική του εξουσιοδότηση βρίσκονται αυτοί στην διακυβέρνηση; Η αυθεντία τους αμφισβητείται.