Οι νόμοι που ψηφίζονται
και οι αποφάσεις που εκδίδονται από εκείνους που κυβερνούν μία χώρα, επειδή εκ της φύσεώς τους εκφράζουν την
κρατική βία, πρέπει να είναι τέτοιοι ώστε να μπορούν να εφαρμόζονται. Εάν δεν
έχουν την δυνατότητα εφαρμογής, η ισχύς τους πάει περίπατο…
Οι άνθρωποι δεν είναι
αριθμοί στην κοινωνία, όπως τους θέλει το κομμουνιστικό σύστημα, με παραφράσεις
και πλαστογραφίες των θεωριών του Μάρξ και του Ένγκελς, είναι ζωντανά και
ελεύθερα όντα, τα οποία, στις οργανωμένες κοινωνίες, τις οποίες αυτά
δημιούργησαν, έχουν υποχρεώσεις αλλά έχουν και δικαιώματα. Και εάν ένα στοιχείο
έχει χρησιμοποιηθεί επί χρόνια, τότε αποτελεί μέρος του εθιμικού δικαίου και
δεν μπορεί κανένας εκλεγμένος κυβερνήτης να του το αφαιρέσει.
Το θέμα μας για το
κάπνισμα. Είμαι εξ εκείνων οι οποίοι αποστρέφονται αυτή τη βλαβερή συνήθεια.
Δυστυχώς, επί πολλά χρόνια υπήρξα και εγώ μανιώδης καπνιστής. Το έκοψα από την
πίεση εργοδότη μου, τον οποίο σκέφτομαι πάντα και τιμώ την μνήμη του.
Μία κακή συνήθεια των
κατοίκων της Κεντρικής Αμερικής, πέρασε στην Ευρώπη το 1556 και από τότε
τυραννάει την ανθρωπότητα. Αυτή η κακή συνήθεια παίζει και ένα σπουδαίο ρόλο
στην Οικονομία πολλών χωρών. Μέχρι και την δεκαετία του ’50, τα καπνά, μαζί με
τη σταφίδα, ήταν τα μόνα προϊόντα της Ελλάδος, που με την εξαγωγή τους έδιναν
αύρα ζωής στην Οικονομία της. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Έμειναν, όμως οι
καπνιστές. Καλώς ή κακώς. Και έρχεται τώρα η κυβέρνηση, με ιλιγγιώδη ταχύτητα,
ψηφίζει ένα νόμο και απαγορεύει το κάπνισμα. Και δεν το απαγορεύει μόνο, το
διώκει κατά τρόπο που προκαλεί πολλές φορές γέλια. Μα είναι δυνατόν να
επανερχόμαστε στην δεκαετία του 1920, που όταν ο χωροφύλακας έπιανε κάποιον με
καπνό έπαιρνε ποσοστά από την εκποίησή του; Τώρα δίδει το δικαίωμα και προωθεί
την ιδέα, οι πολίτες να καταγγέλλουν άλλους πολίτες ότι καπνίζουν…
Λέγω ότι, οι νόμοι
πρέπει να είναι τέτοιοι ώστε να εφαρμόζονται. Οι στρατιωτικοί σε καιρό πολέμου,
τρέμουν μην τυχόν τοποθετηθεί επιτελάρχης σε Μεγάλη Μονάδα, κάποιος άπειρος
στον πόλεμο. Ο επιτελάρχης πρέπει να είναι στρατιωτικός της θεωρίας και των
γραμμάτων, αλλά να είναι και πολέμαρχος. Τότε ξέρει πότε και πώς εφαρμόζονται
οι διαταγές, άρα ξέρει πώς να τις γράψει.
Το αυτό ισχύει και για
την κυβέρνηση. Ο κυβερνήτης, όποιος και αν είναι αυτός που ψηφίζει νόμους, να
ξέρει πότε αφαιρούνται και πότε στραγγαλίζονται δικαιώματα πολιτών και αν οι
νόμοι που ψήφισε θα τύχουν αποδοχής ή θα εφαρμοσθούν κατά τρόπο δικτατορικό, με
το «απεφασίσαμεν και διατάσσομεν», οπότε δεν μιλάμε για δημοκρατική κυβέρνηση
αλλά για κοινοβουλευτική δικτατορία.
Απαγορεύεται, λοιπόν, το
κάπνισμα. Ορθώς. Στο χωριό μου και σε όλα τα γύρω χωριά, υπάρχει ένα καφενείο.
Εκεί πηγαίνουν οι κάτοικοι να πιοyν έναν καφέ και να διεκτραγωδήσουν την
κατάσταση της χώρας τους. Οι περισσότεροι καπνίζουν. Τι θα γίνει εκεί;
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ… Μα καπνίζω πενήντα χρόνια. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Αλλά, δεν απαγορεύεται
στον λαθρομετανάστη, μπροστά στον κόσμο, στο ρείθρο της πλατείας της πόλης που
τον έστειλαν να κατοικήσει, να βγάλει την τσουτσούνα του και να κατουρήσει. Δεν
είναι σχήμα λόγου είναι γεγονός αυτό το παράδειγμα.
Γεννάται τώρα το
ερώτημα: έχουμε σιουρίξει απαξάπαντες; Μήπως οι κυβερνώντες πρέπει να πάνε να
εξεταστούν σε κανένα ψυχιατρείο; Νομίζω θα ήταν χρήσιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου