Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

        

Με αφορμή παρατηρήσεις, που δέχομαι τηλεφωνικώς από φίλους και γνωστούς, για την κριτική την οποία ασκώ στην κυβέρνηση, στην εκάστοτε κυβέρνηση, γράφω σήμερα αυτό το άρθρο.

Σκοπός μου είναι, να ξεκαθαρίσω κάποιες θέσεις και να απαντήσω, με περισσότερες εξηγήσεις, σ’ εκείνους που καλόπιστα διαφωνούν με τα γραπτά μου και τις θέσεις μου. Είναι, άλλωστε, υποχρέωσή μου να το κάνω, να μην νομίζει κανένας ότι είμαι υπερφίαλος και ξερόλας και δεν λαμβάνω υπ’ όψιν την γνώμη κανενός. Δεν είμαι τίποτε από αυτά, και ασφαλώς λαμβάνω υπ’ όψιν μου τις παρατηρήσεις που μου κάνουν και για τον λόγο ότι, οι ασχολούμενοι με τα γραπτά μου, είναι άνθρωποι ανωτέρου πνευματικού επιπέδου.

Έγραφα διαρκώς την περασμένη περίοδο και με οξύ λόγο, διότι, οι ανίκανοι πνευματικώς, ιδεολογικώς, γνωσιολογικώς, πατριωτικώς, που από λάθος τραγικό του εκλογικού σώματος άσκησαν την κυβερνητική εξουσία, ήταν η ολοκλήρωση της καταστροφής της Πατρίδος μας. Και τότε δεχόμουν κριτική, αυστηρή μάλιστα, έφθανε μερικές φορές στα όρια των προειδοποιήσεων και των απειλών, αλλά, θεωρούσα υποχρέωσή μου να καταθέτω τις απόψεις μου ώστε να γίνονται κτήμα και εκείνων που κάνουν τον κόπο και τις διαβάζουν.

Επισήμαινα τον κατηφορικό δρόμο στον οποίο οδηγούσαν τη χώρα μας, οι ακατάλληλοι και εχθροί αυτής, οδηγούμενοι από μία εγκληματική ιδεολογία, η οποία απέτυχε παγκοσμίως και στην δική μας χώρα σώρευσε εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Θύματα αθώα και ανίδεα για τον λόγο που το μαχαίρι του κατσαπλιά του ΚΚΕ τους έκοβε τη ζωή. Εκείνη η ιδεολογία νικήθηκε από τις υγιείς δυνάμεις της Πατρίδος. Νικήθηκε μεν αλλά δεν εξέλειπε. Και ως εξ ουρανού, λόγω των λαθών της πολιτικής ηγεσίας, των ασυγχώρητων λαθών, όπως και της εγκληματικής για τη χώρα αποφάσεως του εκλογικού σώματος, να παραδώσει την εξουσία σε ταραχοποιούς, αναρχικούς, ανεπάγγελτους καταστροφείς μονίμως διαμαρτυρομένους, η επερχόμενη καταστροφή αύξησε την ταχύτητά της.

Εκείνη την τακτική επισήμαινα και σ’ εκείνη ασκούσα την κριτική μου. Δεν ήταν δυνατόν να σκύψω το κεφάλι μου και μοιρολατρικώς να δεχθώ, τα δύο εγκλήματα τα οποία έγιναν το ένα μετά το άλλο, σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Το ένα ήταν η ανάδειξη στην Πρωθυπουργία και στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, ενός ανθρώπου που δεν είχε και δεν έχει κανένα δεσμό με την Ελλάδα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμερική και όταν ήλθε στην Ελλάδα, όπου τον μετέφερε ο πατέρας του, δεν γνώριζε ούτε μία λέξη της Ελληνικής γλώσσας. Η κακή μοίρα, τον ανέβασε στην εξουσία, λόγω πατρός, και η ανικανότητά του άφησε εποχή. Τα πικρά σχόλια κυκλοφορούσαν παντού. Ήξερε όλος ο λαός το μέγεθος της ανικανότητας του κ. Γιώργου Παπανδρέου, του ελάχιστου κατά την έκφραση του Χρήστου Γιανναρά. Εντούτοις, η επιπολαιότητα των Ελλήνων ψηφοφόρων τον ανέβασε στον πρωθυπουργικό θώκο. Και μία μέρα, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, από το Καστελόριζο, ανακοίνωσε την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Δηλαδή, ανακοίνωσε τα δεσμά, με τα οποία έδεσε την Ελλάδα χειροπόδαρα για τα προσεχή εκατό χρόνια. Ο άνθρωπος αυτός και οι συνεργάτες του, κυκλοφορούν ελεύθεροι και μάλιστα, ορισμένοι, βουλευτές όντες, νομοθετούν και διαμορφώνουν την πολιτική και καθορίζουν τη ζωή των Ελλήνων.

Μετά από αυτή την τραγωδία, ακολούθησε νέα θεομηνία. Προφανώς, για να εκδικηθούν τον εαυτό τους οι Έλληνες, έφεραν στην εξουσία τον κ. Τσίπρα, για να εκδικηθεί την Ελλάδα που δεν επέτρεψε στο ΚΚΕ να αναλάβει την εξουσία το 1944 και το 1946-1949. Ή, κατ’ άλλη γνώμη, να εκδικηθεί την Ελλάδα, διότι το 1974 έδιωξε την στρατιωτική κυβέρνηση με την οποία στενά συνεργάζονταν ο θείος του και ο πατέρας του. O tempora o mores!!!

Η συνείδησή μου και τα αισθήματά μου για την Πατρίδα, δεν με άφηναν να ησυχάσω. Έκανα πόλεμο όπου και όπως μπορούσα. Μόνο με τα όπλα δεν έκανα διότι δεν μπορούσα. Μέχρι που συντρίφτηκαν και αυτοί οι επιβήτορες της εξουσίας. Και ήλθαν οι …καλοί. Ήλθαν αυτοί που επέλεξε ο λαός. Πάλι με λάθη και με επιπολαιότητες, αλλά απαλλαχτήκαμε από τους καταστροφείς. Και μία ψήφος από εκείνες που έφεραν αυτούς τώρα στην εξουσία, είναι η δική μου. Γιατί τους ψήφισα; Ήξερα ότι ήταν οι καλοί;. Όχι. Ήξερα ότι, ήταν καλλίτεροι από τους προηγουμένους. Και διότι, δεν είχα καλλίτερη λύση.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που εύκολα ενθουσιάζονται. Είχα την τύχη, ή την ατυχία, ακόμα δεν ξέρω τι είχα από τα δυό, να ζήσω κοντά σε βαρύγδουπους, για την εποχή, πολιτικούς. Έμαθα να μην γοητεύομαι. Το έμαθα από τις πράξεις και την συμπεριφορά των ιδίων. Έτσι, δεν γοητεύομαι. Και φυσικά, δεν θα μπορούσα να γοητευτώ από τον κ. Μητσοτάκη και από τους συνεργάτες του.

Ο μέγας πολιτειολόγος της Αναγέννησης, ο Νικολό Μακιαβέλλι, στο έργο του «Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ», γράφει: “Πρώτιστον καθήκον του Ηγεμόνος (κυβερνήτου) είναι, η ορθή επιλογή των συνεργατών του”. Η επιλογή των συνεργατών του κ. Μητσοτάκη, παρά τις τυμπανοκρουσίες για τα πολλά πτυχία και την πετυχημένη τους επαγγελματική πορεία στο εξωτερικό, δεν μας έπεισε για το ορθό. Μου έρχεται στον νου μία αλήστου μνήμης περίοδος, όταν τα μέσα της εγκληματικής προπαγάνδας του ΠΑ.ΣΟ.Κ, διαφήμιζαν τον μέγα οικονομολόγο, τον μακαρίτη τώρα Γεράσιμο Αρσένη, για την μεγάλη του προσφορά στις χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου πήγε ως απεσταλμένος του ΟΗΕ. Τα αποτελέσματα γνωστά σε όσους ασχολούνται με την διεθνή πολιτική. Γνωστά ως μηδέν…

Τώρα ασκώ κριτική και στην παρούσα κυβέρνηση, όπου εγώ βλέπω κάτι που δεν με ικανοποιεί. Που θεωρώ ότι, δεν υπηρετεί το εθνικό συμφέρον. Γιατί εγώ δεν θέλω τίποτε για τον εαυτόν μου. Τ ί π ο τ ε.

Ούτε από χρήματα έχω ανάγκη, διότι η σύνταξή μου είναι αρκετή για ένα ψωμί και ένα χαμόμηλο, ούτε θέσεις θέλω. Τα παιδιά μου έχουν βρει τον δρόμο τους στο επάγγελμά τους, που αγωνίζονται και αμείβονται.

Μπορεί, λοιπόν, εγώ να μην θέλω τίποτε, αλλά θέλει η Πατρίδα μου. Η χώρα μου που βρίσκεται σε κίνδυνο από τις πράξεις των πολιτικών της. Παραδόθηκε αμαχητί σε λεφούσια παράνομων εισβολέων που δεν λογαριάζουν τίποτε και κανέναν. Παραδόθηκε στους εκμεταλλευτές, και αν κάποιος πολιτικός θέλει να κάνει κάτι καλό, τσογλαναράδες τύπου Ντάϊσελμπλουμ του λένε όχι. Εκεί δεν μπορώ να κάνω πως κοιμάμαι. Διαμαρτύρομαι. Ασκώ κριτική. Βοώ και φωνάζω. Και θα συνεχίσω να το κάνω όσο δεν θα βλέπω κάποιον αγανακτισμένο πολιτικό να συμπεριφερθεί σαν Έλληνας και όχι σαν υπηρέτης των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτων. Μέχρι να γίνει αυτό θα φωνάζω. Και σε όποιον αρέσει…