ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ…

Σήμερα, με το σημείωμά μου αυτό, θα δώσω εξηγήσεις, διότι, πολλές φορές στον γραπτό μου λόγο, όπως και σε συνομιλίες μου, δηλαδή στον προφορικό λόγο, χρησιμοποιώ τη λέξη «αφεντικά». Φίλος μου αγαπημένος, με πάμπολλα προσόντα, επιστήμων, αλλά και καταλαβών μεγάλης σημασίας και αξίας θέσεις, στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, παραπονέθηκε διότι χρησιμοποιώ την έκφραση αυτή, ιδίως όταν αναφέρομαι σε πολιτικούς.

Είναι γεγονός που δεν αμφισβητείται ότι, η λέξη αφεντικό ή αφεντικά, όταν αναφέρεται σε περιπτώσεις ανθρώπων που κατευθύνουν και κηδεμονεύουν τη ζωή άλλων ανθρώπων, δεν είναι καθόλου κολακευτική. Και εγώ, όταν την χρησιμοποιώ, έχω πλήρη γνώση περί του τι λέγω και γιατί το λέγω.

Δυστυχώς, λίγοι, ή ελάχιστοι αμφιβάλλουν πλέον ότι, ο λαός της Ελλάδος κηδεμονεύεται από κέντρα αποφάσεων που εδρεύουν εκτός Ελλάδος, ή και εντός, αναλόγως ποία συμφέροντα υπηρετούν. Η κηδεμονία γίνεται μέσω των πολιτικών τους οποίους εμείς εκλέγουμε, υπείκοντες στις συνθήκες που διαμορφώνονται και πώς και ποίοι εκ των πολιτικών μας είναι διατεθειμένοι να υπηρετήσουν ξένα συμφέροντα, σε βάρος της χώρας μας και του λαού της.

Η υπόθεση της «αφεντωσύνης» είναι παλιά. Ξεκινάει από την υποδούλωση των Ελλήνων από τους Ρωμαίους, γίνονται μερικές ανάπαυλες με την ανοχή των Ρωμαίων και ξαναπέφτει βαρειά η σκλαβιά, με την τελευταία μάχη στην τοποθεσία Κυνός Κεφαλές της Θεσσαλίας το 197 π.Χ, όταν ο Τίτους Κόϊντους Φλαμινίνους νίκησε τον Φίλιππο τον Ε’.

Ο ζυγός του «αφεντικού», πέφτει βαρύς στον τράχηλο του Έλληνος, όταν οι βάρβαροι του Χριστιανισμού αποφασίζουν να τον εξοντώσουν. Θέτουν ως σκοπό υπάρξεώς των την εξόντωση του Έλληνος, γιατί ήταν ο μόνος λαός που είχε καταυγάσει την ανθρωπότητα με τον πολιτισμό του. Υπήρξαν και άλλοι λαοί στην αρχαιότητα με εξαίρετο πολιτισμό, αλλά κανένας δεν μπόρεσε να περάσει τα σύνορα άλλων κρατών, με την ευκολία και την επιτυχία των Ελλήνων.

Η βαρβαρότητα των λαών με το ράσο και τον σταυρό, γύρισε όλη την ανθρωπότητα στο σημείο μηδέν, αλλά ήταν ανεπαίσθητη η βία και η σκλαβιά, σε ανθρώπους που δεν ήξεραν τι έννοια έχει η ελευθερία και ο πολιτισμός. Γι’ αυτό και η αιχμή του δόρατος των βαρβάρων του χριστιανισμού στράφηκε πρωτίστως κατά των Ελλήνων. Έτσι, οι διδάξαντες την ελευθερία και την δημοκρατία Έλληνες, οι διαδώσαντες τις επιστήμες και τις τέχνες σε όλη την ανθρωπότητα, βρέθηκαν στο πάτωμα με μία μπότα στο λαιμό τους, από κάποιους με μισανθρώπινη μορφή, που φορούσαν μαύρο ράσο και στο χέρι τους κρατούσαν έναν σταυρό. Η υποδούλωση σε απόλυτη μορφή, δημιούργησε την αφεντωσύνη.

Δούλος έμεινε ο Ελληνικός λαός και συνεχίζει μέχρι σήμερα, μιας θρησκείας που δεν είχε καμμία σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό και με την έκταση της νοητικής δυνατότητας των Ελλήνων. Ο Πάπας και μετά ο Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως ήταν οι αφέντες και είχαν το δεσμείν και λύειν επί της ζωής των ανθρώπων. Η Ιερά Εξέταση, αποτελούμενη από φανατισμένα οντάρια, ζητούντα απ’ αυτή τα μέσα επιβιώσεως, προέβαιναν σε φρικτά εγκλήματα. Έκαιγαν ανθρώπους στις πλατείες των πόλεων ως να ήταν ξερά καυσόξυλα, επειδή οι άνθρωποι αυτοί κατηγορήθηκαν ως μη πιστοί στη νέα θρησκεία.

Το βαρύ σύννεφο που άπλωσε ο χριστιανισμός επάνω από το κεφάλι του κόσμου και κράτησε πάνω από χίλια χρόνια, δημιούργησε την τάση και τη συνήθεια στους λαούς, να υποκύπτουν και να υποτάσσονται σε αφεντικά. Αρχικώς σε αφεντικά της Εκκλησίας και αργότερα σε άλλους βαρβάρους.

Σ’ αυτήν την κατάσταση βρέθηκε ο Ελληνικός λαός, όταν οι ορδές των βαρβάρων, προερχόμενες από την Κεντρική Ασία, κατέλαβαν χώρες της Ευρώπης τη μία μετά την άλλη, χωρίς εξαίρεση και την Ελλάδα. Η αγριότητα η οποία εφαρμόστηκε στον λαό της Ελλάδος για τετρακόσια σχεδόν χρόνια, δεν έχει τρόπο περιγραφής. Τότε θεμελιώνεται η απόλυτη κυριαρχία του αφέντη, που ασκείται από τον Τούρκο πασά και τον χριστιανό Μητροπολίτη. Τότε δημιουργείται και ο Φεουδαλισμός, με την αρπαγή των περιουσιών όλων των κατεχόντων, από τους ισχυρούς πρίγκηπες της Ευρώπης, από τους αιμοσταγείς πασάδες και από τους προδότες συνεργάτες ταγούς της χριστιανικής Εκκλησίας.

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατ’ επανάληψη υπουργός των κυβερνήσεων του Ελευθερίου Βενιζέλου, Αριστοτέλης Σίδερις, στο έργο του για τις εθνικές γαίες της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση από την Τουρκοκρατία, που περιήλθαν παρανόμως στην Εκκλησία, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τη θλιβερή πραγματικότητα. Το έργο αυτό δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Φρόντισαν οι έχοντες συμφέροντα να το εξαφανίσουν. Υπάρχει στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Εκεί υπάρχει και το επίσης σοβαρό έργο του Γερμανού Friedrich Tiersch, που εξηγεί γιατί δεν έγινε Ελληνικό κτηματολόγιο όταν ο Armansberg το πρότεινε στον Όθωνα. Η Εκκλησία αντιστάθηκε σθεναρώς.

Ο Έλληνας έπιπτε από αφεντικό σε αφεντικό. Απελευθερωθήκαμε από τον τουρκικό ζυγό, όσο απελευθερωθήκαμε, αλλά δεν απελευθερωθήκαμε από την νοοτροπία του σκλάβου και αμέσως μετά την Επανάσταση του 1821, πέσαμε σε καινούρια αφεντικά. Τα καινούργια τώρα αφεντικά, ήταν οι «Έλληνες» Φαναριώτες, εκπρόσωποι των ισχυρών τότε της Ευρώπης. Δεν επιτρέπεται να ξεχάσουμε τα πολιτικά Κόμματα, που διεκδικούσαν την ψήφο των Ελλήνων, στις εκλογές μετά την Απελευθέρωση, που ήταν, το Γαλλικό, το Αγγλικό και το Ρωσικό. Η ντροπή θα μας συνοδεύει εσαεί…

Στα νεώτερα χρόνια, με φανερά αφεντικά προχωρήσαμε στον δρόμο μας. Κατά την περίοδο του καταραμένου Εθνικού Διχασμού, με την πρόσκληση του «Εθνάρχη» Ελ. Βενιζέλου, γαλλικά στρατεύματα κυρίευσαν τη χώρα μας και η παραμονή τους δεν υπήρξε ειρηνική και αναίμακτη. Ουχ’ ήττον και η Αγγλία έπαιξε για πολλά χρόνια τον ρόλο του αφεντικού. Η αδυναμία που έτρεφε προς τον Τούρκο καταπιεστή και σφαγέα λαών, αποτελεί μία μαύρη σελίδα στην Ιστορία της Ευρώπης. Πικρές μνήμες μας θυμίζει η Μικρασιατική Καταστροφή…

Από το 1948 και μετά, περνάμε στην κηδεμονία της Αμερικής. Αφεντικό μας είναι ο Γκρέϊντυ, με κάποια διπλωματική διακριτικότητα και στη συνέχεια ο Πιουριφόϋ με τρόπο που θύμιζε τον κατοπινό ηθοποιό των Γουέστερνς, Λή βαν Κλήφ. Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνει ο Πόρταλ, διαχειριστής του Σχεδίου Μάρσαλ, σε σχετικό βιβλίο του.

Αιχμή του δόρατος όλων των κηδεμόνων ήταν οι Βασιλείς. Αυτοί κρατούσαν τα ηνία για να ελέγχουν μην τυχόν αφηνιάσει κανένα άγριο άλογο και χάσει τον έλεγχο το αόρατο κυβερνείο. Ελαφρά είχε αφηνιάσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και τοποθετήθηκε στο ψυγείο για ένδεκα χρόνια στη Γαλλία, μέχρι να ηρεμήσει.

Τα αφεντικά συνέχισαν το έργο τους και το συνεχίζουν. Το 1978, στην Άρτα, πήγε ο Ανδρέας να μιλήσει. Έτυχε να είμαι εκεί και μαζί με θερμούς οπαδούς του και τοπικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ρωτήθηκε από τον Πρόεδρο ορεινής Κοινότητας: Πρόεδρε, πώς τα βλέπεις, θα πάρουμε κυβέρνηση; Απάντηση: Αν θελήσουν οι Αμερικανοί. Αυτός ο διάλογος έγινε μπροστά μου. Περιττό να πω ότι γνώριζα τον Ανδρέα.

Πώς παρουσιάζονται σήμερα τα αφεντικά; Τι μορφή έχουν; Μόλις έγινε Πρωθυπουργός ο ΓΑΠ, υπέγραψε, χωρίς να έχει δικαίωμα, την παραίτηση της Ελλάδος από την κρατική της οντότητα. Πώς έγινε και γιατί; Ο ΓΑΠ απέτυχε και αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ήλθε ο Σαμαράς, μαζί με το ΠΑΣΟΚ που το εκπροσωπούσε ο Βενιζέλος, δεν κινήθηκε καμμία ποινική διαδικασία κατά του ανθρώπου που παραχώρησε την οντότητα του κράτους μας. Μας το υπενθυμίζει διαρκώς ένας άλλος κηδεμονίσκος, ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Στόλτενμπεργκ.

Όταν ο Σαμαράς άρχισε να ανορθώνει τη χώρα, να την τραβάει από τον γκρεμό που την έριξε ο ΓΑΠ, κάποια αόρατη δύναμη, κατά τρόπο εντελώς εκπληκτικό, μας φόρεσε ως στενόν κορσέ, όλα τα σταλινικά απολιθωμένα απομεινάρια, τα οποία ξαναγύρισαν την Ελλάδα πίσω στο σημείο μηδέν. Τυχαία γίνονται όλα αυτά; Μήπως τυχαία και με δική της δύναμη η Τουρκία, έχει γίνει ο χωροφύλακας του Αιγαίου και της Μέσης Ανατολής; Ή μήπως δεν ξέρουμε ποιος κρύβεται πίσω της, επειδή λαμβάνουμε κάποια ευχολόγια από τον Πομπέο και το άλλο σαθρό κατεστημένο της Αμερικής;

Ναι, τα αφεντικά μας κηδεμονεύουν. Τα αφεντικά μας κατευθύνουν. Τα αφεντικά έχουν τους υποτακτικούς υπηρέτες τους που δεν είναι άλλοι από τους Έλληνες πολιτικούς. Αυτή είναι η αλήθεια…