Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Δεν ήταν από τα ζητήματα που ο καθένας μπορούσε στην εποχή μας να προβλέψει. Ούτε οι ειδικοί του Στρατού και της Διπλωματίας. Ο κυκλοθυμισμός του Προέδρου της Τουρκίας, με την συνεχή απειλητική ρητορική, μπορούσε να εκληφθεί ως πίεση προς τις χώρες της Ευρώπης, για να συντηρούν το αδηφάγο κράτος του, το οποίο, με την τακτική της Αμερικής, από το 1947 και εντεύθεν, έγινε βαρέλι δίχως πάτο.

Πάντοτε είχαμε προβλήματα με την Τουρκία. Πάντοτε υπέφωσκε η απιστία, η υπόνοια, η διάθεση για διεκδίκηση. Και η Τουρκία, έπαιζε διαρκώς το παιχνίδι του εκβιασμού και πετύχαινε τους στόχους της. Γιατί, οι πολιτικοί ηγέτες που πέρασαν από την κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα, δεν τόλμησαν ποτέ να καταγγείλουν ευθέως στα παγκόσμια Φόρα, την τακτική της Τουρκίας.

Ανοήτως προσπαθούσαν να εξημερώσουν το θηρίο, χαϊδεύοντάς το, ενώ ήταν μπροστά τους η απόδειξη ότι, αυτή η τακτική οδηγούσε σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Όταν κάποιος, ειδικός στα διεθνή ζητήματα, όπως παλαιότερα ο καθηγητής Βασίλης Μαρκεζίνης, ανέλυε και υποδείκνυε ότι, η ακολουθουμένη πορεία των Ελληνικών κυβερνήσεων ήταν σε λάθος δρόμο, κανένας, μα κανένας από τους υπευθύνους δεν άνοιγε τα αυτιά του να ακούσει.

Όταν η κριτική ανέβαινε σε ύψη, απαντούσαν μονότονα: τι θέλετε δηλαδή, να κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία; Όχι. Δεν ήμασταν εμείς που θέλαμε πόλεμο με την Τουρκία, ήταν η Τουρκία και συνεχίζει να είναι, που ήθελε και θέλει πόλεμο με εμάς. Έπασχαν όλοι από ανίατο δαλτωνισμό και δεν έβλεπαν την τακτική; Πόσα χρόνια η Τουρκία, διεκδικεί τα εδάφη μας, τον ουρανό μας τις θάλασσές μας; Τι έκαναν οι πολιτικοί ηγέτες της Ελλάδας; Σχεδόν τίποτε.

Η δουλοπρέπεια και η ανεκτικότητα υπερέβαιναν τα όρια του γελοίου. Ο ζεϊμπέκικος χορός του Γιώργου Παπανδρέου, με τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, όπως και τα κουμπαριάτικα φουλάρια του Κώστα Καραμανλή στον γάμο του γιού του Ερντογάν, έμειναν στην Ιστορία και εκείνοι που τα θυμούνται αισθάνονται ακόμη θλίψη και αηδία.

Ορισμένοι «πολυμαθείς», δεν λησμονούν τη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «η Κύπρος κείται μακράν». Δεν την είπε έτσι και δεν ήταν αυτή η έννοια που της αποδίδουν, αλλά η αχάριστη προπαγάνδα, απομονώνει εκείνο που θέλει και το σερβίρει όταν θέλει. Όμως, δεν έπραξε τα δέοντα για να κόψει την όρεξη της Τουρκίας. Μεγάλη και πολύφερνη νύφη η επιστήμη της προπαγάνδας και του βιασμού της συνειδήσεως των λαών. Ο Ανδρέας βρήκε εκτεταμένο έδαφος στην Ελλάδα και την καλλιέργησε όπως ήθελε. Ήταν, βλέπετε, ειδικός. Δεν τον εμπόδιζε ούτε η εθνική του συνείδηση, ούτε το αίσθημα της αγάπης προς την Πατρίδα. Αυτά δεν υπήρχαν. Και αυτά τα μετέδωσε διά του DNA του στα παιδιά του. Τα μετέδωσε, όμως και στους συνεργάτες του. Θλιβερό παράδειγμα ο κύριος Σημίτης ως πολιτικός και ο Ναύαρχος Λυμπέρης ως στρατιωτικός.

Αλλά, η μοίρα της Ελλάδος, να πορεύεται διαρκώς σε τεντωμένο σχοινί, δεν είχε τελειωμό, ούτε με την φυσική απαλλαγή από τον Ανδρέα, ούτε με την πολιτική απαλλαγή από τον κ. Σημίτη. Ο δρόμος που άνοιξε η προπαγάνδα του Αρχηγού ήταν μακρύς και το αφιόνι, αφιόνισε μεγάλο αριθμό Ελλήνων, οι οποίοι, συμπορευόμενοι α’ αυτόν τον δρόμο, κατέφαγαν τις σάρκες της χώρας. Τρανό παράδειγμα οι Υπουργοί του ΠΑ.ΣΟ.Κ, Τσοχατζόπουλος και Παπαντωνίου, στενοί συνεργάτες του Αρχηγού, που περνούν τη ζωή τους στις φυλακές. Γιατί, όμως, μόνο αυτοί; Απλό ερώτημα…

Αντί να εξοπλίσουν τη χώρα και να την κάνουν ισχυρή, ώστε να κόβεται η όρεξη όσων εκφράζουν επιθυμίες να διεκδικήσουν οτιδήποτε τους άρεσε, ιδιοποιήθηκαν τα εκατομμύρια από τον ιδρώτα του λαού. Ο οποίος, ανοήτως φερόμενος, χειροκροτεί ακόμη και σήμερα. Δυστυχώς.

Οι φωστήρες πολιτικοί μας, στους οποίους κακώς κάκιστα, ανατέθηκε η διακυβέρνηση της χώρας, δεν είχαν λίγο χρόνο να διαβάσουν τις παρακαταθήκες του μεγάλου Φλωρεντίνου Πολιτειολόγου, του Μακιαβέλλι, που κατηγορήθηκε κατά κόρον από την Αριστερά και μεταξύ άλλων γράφει στον Ηγεμόνα: «Δεν πρέπει να αφήνεις να χρονίζει ένα πρόβλημα προκειμένου να αποφύγεις έναν πόλεμο, γιατί έτσι, ούτε τον πόλεμο θα αποφύγεις και το πρόβλημα θα σε έχει αποδυναμώσει, μέχρι να φθάσει η ώρα που θα ξεκινήσει ο πόλεμος…».

Το δε νυν έχον: Τα πράγματα δείχνουν πλέον ξεκάθαρα το πρόσωπό τους. Και αν αποφευχθεί τώρα η σύγκρουση με την Τουρκία, διότι, σχεδόν όλα τα κράτη της Ευρώπης και παραπέρα ξεσηκώθηκαν κατά του εκβιαστή Ερντογάν, για να υποστηρίξουν το δικό τους συμφέρον, που εκμεταλλεύεται τις ανθρώπινες υπάρξεις των φτωχών κρατών, κάποια ώρα θα έλθει ο κατάλληλος χρόνος. Η σύγκρουση θα γίνει.

Χωρίς καμμία αμφιβολία, ο κ. Μητσοτάκης αντιμετώπισε με πολλή ψυχραιμία τον κίνδυνο και διαχειρίστηκε την κρίση με θάρρος και με επιδεξιότητα. Του αξίζει έπαινος. Κατόρθωσε να αφυπνίσει ανθρώπινες μάζες που μονίμως ήταν κατά της συντηρητικής παρατάξεως και να σκεφτούν ότι πρόκειται για αγώνα εθνικής επιβιώσεως και όχι για πολιτική καμπάνια. Βεβαίως υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν οι αντίθετες φωνές, μερικών περιθωριακών ή συμφεροντολόγων, που αντιδρούν στην πολιτική της ασφάλειας της χώρας. Αυτοί πρέπει να απομονωθούν, είτε με περιφρόνηση από το σύνολο των πολιτών, είτε ακόμα και με ειδικό νόμο. Η προδοσία της Πατρίδος με οποιονδήποτε τρόπο, δεν είναι πράξη ανεύθυνη, αλλά θα πρέπει να παραπέμπεται σε ειδικό δικαστήριο και οι ποινές να είναι παραδειγματικές.

Τελευταίο, αλλά το πλέον σοβαρό. Να σταματήσει η βλακώδης πολιτική των παροχών και επιδομάτων προς οποιαδήποτε τάξη ανθρώπων, ξέρουμε δε ότι αυτά τα παίρνουν οι παρανόμως ευρισκόμενοι στη χώρα μας αλλοδαποί, οι λαθρομετανάστες, και να δοθεί άμεση προτεραιότητα στον εξοπλισμό των Ενόπλων Δυνάμεων. Χθες που χρειάστηκε η χώρα βοήθεια, ο Στρατός, και η Αστυνομία έτρεξαν στον Έβρο, και όχι οι με το εξευγενισμένο όνομα «Ρομά» και οι αλλόφυλοι λαθρομετανάστες που πήραν προσφάτως τα εκατομμύρια από το ταμείο της χώρας μας. Τέρμα σ’ αυτή την ακατανόητη πολιτική. Η χώρα να γίνει ατσάλινη και απλησίαστη. Με καλή θέληση και με σοβαρότητα, αυτό μπορεί να γίνει. Αλλά δεν μπορεί να περιμένει. Να γίνει τώρα.