Πέθανε προχθές η Κική Δημουλά. Γνωστή από τις τιμές
που κατά καιρούς της επιδαψίλευσαν διάφορα κέντρα που ελέγχουν την σκέψη μας.
Την ονόμασαν μεγάλη συγγραφέα και μεγαλύτερη ποιήτρια. Η ίδια, με το γνώθι
σαυτόν, κατέθετε την άρνησή της για τις ιδιότητες που της απένειμαν αφειδώς.
Δεν θα αναφερθώ στο έργο της γιατί δεν το ξέρω.
Μία φορά, ύστερα από κάποιο εξαιρετικό γεγονός, την
εισδοχή της στην Ακαδημία, αν αυτό μπορεί να χαρακτηρισθεί εξαιρετικό γεγονός,
αποφάσισα να ασχοληθώ με το έργο της. Με προειδοποίησε ο συγχωρεμένος ο πατέρας
μου, συγγραφέας και ο ίδιος με καμμιά σαρανταριά έργα και άλλες τόσες
μεταφράσεις έργων μεγάλων Ρώσων συγγραφέων, να οπλισθώ με υπομονή και με
κοσμιότητα. Να μην αρχίσω την ψαλμωδία από την ανάποδη... Τον άκουσα. Διάβασα
κάποια ποιήματα και ηρέμως, τοποθέτησα το βιβλίο σε κάποια θέση στην βιβλιοθήκη
μου. Έκτοτε, δεν το αναζήτησα. Σκέφτηκα μία συζήτηση που είχα κάποτε, με τον
καθηγητή Ιωάννη Κακριδή, όταν τον ρώτησα, με το θάρρος που του είχα, "μπάρμπα
Γιάννη, γιατί δεν μπήκατε στην Ακαδημία;" Μου απάντησε: "Με βρίζεις, παιδί
μου;" Δεν έκανα άλλη ερώτηση...
Από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με τα γράμματα και
με τους δημιουργούς του νεωτέρου ελληνικού πνεύματος, αποχώρησαν από την ζωή,
πολλές και μεγάλες προσωπικότητες. Ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος. Ο Κωνσταντίνος
Τσάτσος, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Ιωάννης Κακριδής και
ο Θεοφάνης Κακριδής, ο Ευάγγελος Παπανούτσος, ο κοινωνιολόγος Δημήτριος
Τσάκωνας, γνωστός σε όλα τα Πανεπιστήμια της Γερμανίας, ο Βασίλης Φίλιας,
επίσης κοινωνιολόγος μεγάλου βεληνεκούς, Οι περισσότεροι πέρασαν στα ψιλά, ως
να μην υπήρξαν ποτέ. Εκτός από εκείνους που υπήρξαν και πολιτικοί, για τους
άλλους μούγκα.
Και έρχεται τώρα ο θάνατος της Κικής Δημουλά και
ταράσσει τις ψυχές όλων αυτών που παριστάνουν ότι είναι άνθρωποι του πνεύματος.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τίποτε. Θέλω να καταλάβω και ομολογώ εντίμως ότι, δεν
έχω καμμία προκατάληψη κατά της μακαρίτισσας πλέον Κικής Δημουλά, αλλά δεν
καταλαβαίνω. Φυσικά δεν είμαι άνθρωπος του πνεύματος, όπως αυτοί που κλαίνε με
μαύρο δάκρυ. Και κατά σύμπτωση, είναι οι ίδιοι που έκλαιγαν γοερώς πριν μερικές
ημέρες, για τον θανόντα πολυταλαντούχο!!! μουσουργό Θάνο Μικρούτσικο.
Πώς ταίριαξε έτσι; Σύμπτωση; Κάποια κοινή πορεία; Δεν
ξέρω. Αλλά, τα τόσα δάκρυα μου θυμίζουν κάποια αντιπαθή ερπετά που ζουν στις
όχθες των ποταμών της Αφρικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου