ΜΑΝΗ - ΘΕΚΕΛ - ΦΑΡΕΣ

Μπορεί ο μύθος του Βαλτάσαρ να μην ανταποκρίνεται σε καμμία πραγματικότητα, να είναι απλώς συμβολικός, για να καταδείξει τις άστοχες ενέργειες ενός ηγεμόνα της Βαβυλώνας. Αλλά, η πραγματικότητα για την εξ αρχής αποτυχία του κ. Μητσοτάκη, είναι πέρα από τον μύθο.

Οι εντυπωσιασμοί δεν κρατάνε για πολύ. 

Μετά τη χαρά έρχεται η πραγματικότητα, που συνήθως, μεταφέρει λύπη. Μετά το γεύμα, να το πω λαϊκότερα, έρχεται ο λογαριασμός. Και αυτός ο λογαριασμός δεν άργησε να έλθει.

Δεν ξέρω, δεν πείστηκα ακόμα, αν περιμέναμε πολλά από την νέα κυβέρνηση. Ύστερα από μία πενταετούς διάρκειας θύελλα, που γκρέμισε όχι τις στέγες αλλά τα θεμέλια της χώρας, είναι πιθανόν να περιμέναμε το μαγικό ραβδί. Το οποίο, φυσικά και δεν μπορούσε να κρατάει ο κ. Μητσοτάκης. Αλλά, μπορούσε, με απλές κινήσεις, να καθαρίσει τα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο κ. Τσίπρας και η παρέα του που συνείργησε στην καταστροφή.

Βέβαια, ήταν απολύτως εντυπωσιακά, τα αμέτρητα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά και οι κάθε λογής τίτλοι, των ανθρώπων που συγκρότησαν την κυβέρνηση της σωτηρίας. Για την επιτυχία αυτή, για την σωτηρία της χώρας μας δηλαδή, προτιμήθηκαν τα άτομα αυτά και αγνοήθηκαν άλλα, που στο παρελθόν, σε δύσκολες περιστάσεις, κατάφεραν να ανατρέψουν το αρνητικό κλίμα και να προσφέρουν έργο θετικό και άξιο μνημοσύνης.

Δεν γράφω, όμως, το παρόν σημείωμα, για να εκφράσω την δυσαρέσκειά μου, για την μη χρησιμοποίηση ανθρώπων ικανών, που στους ώμους τους στήριξαν την παράταξη χρόνια και χρόνια, ώσπου την βρήκε ο κ. Μητσοτάκης, και στηριχθείς σ’ αυτή εκλέχτηκε από τον λαό Πρωθυπουργός. Δεν στηρίχτηκε η παράταξη σε νεαρούς που έφυγαν από τη χώρα, σπούδασαν στο εξωτερικό, μπράβο τους γι’ αυτό, εργάστηκαν σε ξένες επιχειρήσεις, και εκεί, σε άλλες χώρες προσέφεραν τις γνώσεις τους και τις ικανότητές τους. Δεν διαμαρτύρομαι ούτε ψέγω κανέναν, έστω και αν μερικοί από αυτούς δεν ήλθαν στην Πατρίδα να εκπληρώσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις. Αλλά, για τον λόγο ότι, σπούδασαν στο ίδιο εκπαιδευτικό κέντρο με τον κ. Μητσοτάκη, ή ήταν γόνοι φιλικών οικογενειών, επιλέχτηκαν ως υπουργοί μιας κυβερνήσεως που εμείς εδώ που αγωνιζόμασταν να ξεκολλήσουμε από τον σβέρκο μας την λέπρα της Αριστεράς, την θεωρούσαμε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, δεν είμαστε σύμφωνοι με την τέτοια επιλογή.

Δεν είμαστε σύμφωνοι ούτε με την επιλογή, άνθρωποι που απέτυχαν στον επαγγελματικό τους τομέα και απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους με τις κραυγές της τότε αντιπολιτεύσεως, της σημερινής κυβερνήσεως, να τους ιδούμε να επιλέγονται για θέσεις ανώτερες, έχουσες σχέση με την ασφάλεια του κράτους και του Έλληνα πολίτη.

Γιατί έγιναν αυτά; Είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απάντηση; Ή, δεν έχει εύκολη απάντηση; Οι ασχολούμενοι καθ’ οιονδήποτε τρόπο με την πολιτική, είτε πολιτεύονται είτε πολιτικολογούν, βρίσκουν πολλές απαντήσεις και όλες πλησίον στην πραγματικότητα.

Δεν γνώριζε ο κ. Μητσοτάκης τι θα παρελάμβανε και σε ποιόν κακοτράχαλο δρόμο θα βάδιζε, ύστερα από την αποχώρηση από την κυβερνητική εξουσία, μιας συμμορίας που δεν άφησε τίποτε όρθιο, ούτε ακόμα τους θεσμούς; Δεν άκουσε, ο κ. Μητσοτάκης, τόσα χρόνια αρχηγός της αντιπολιτεύσεως, ότι, κάποιος Κατρούγκαλος και κάποιος Παρασκευόπουλος, κατάργησαν τους θεσμούς και υπήρχε ανάγκη αμέσου διορθώσεως; Δεν άκουσε ότι, κάποιος Κοτζιάς, θιασώτης μιας παλιάς αποφάσεως του ΚΚΕ, που υπογράφηκε ως συμφωνία στη Μόσχα το 1924 και αφού δεν υλοποιήθηκε τότε, επανήλθε με την Ε’ Ολομέλεια του ΚΚΕ, τον Ιανουάριο του 1949 που συνήλθε στον Γράμμο, υλοποίησε τώρα την προδοσία; Δεν υπολόγισε ότι, ο Ελληνικός λαός δεν θα συγχωρήσει την προδοσία;

Δεν άκουσε τι είπαν Έλληνες και ξένοι, για τα σχέδια του κ. Βαρουφάκη, στενού συνεργάτη του Πρωθυπουργού Τσίπρα και για τα σχέδια εκείνα ανταμείφθηκε; Γιατί δεν προχώρησε, ο κ. Μητσοτάκης, σε εξέταση να λάμψει η αλήθεια; Γιατί η σχεδιασθείσα καταστροφή της χώρας αφέθηκε να καλυφθεί από τη σκιά της αγνωσίας; Ποίοι μεσολάβησαν; Ποίοι πίεσαν; Ποίοι απείλησαν;

Τι έκανε, λοιπόν, ο νέος και φέρελπις Πρωθυπουργός; Μας μιλάει διαρκώς για ανάπτυξη. Αλλά, για ποια ανάπτυξη, δεν μας λέγει. Δηλαδή, να θεωρήσουμε ανάπτυξη το ξεπούλημα της κρατικής, ίσως και ιδιωτικής περιουσίας; Να θεωρήσουμε ανάπτυξη το γεγονός ότι, ο κ. Σπύρος Λάτσης, με χρήματα ξένων τραπεζών, θα έλθει να εξαγοράσει, να απαλλοτριώσει στην ουσία, την περιοχή του Ελληνικού; Την Ελληνική γη; Να θεωρήσουμε ανάπτυξη το ξεπούλημα των λιμανιών και των αεροδρομίων της χώρας, ακόμα και σε Τούρκους που μας περικυκλώνουν διαρκώς; Και η ανάπτυξη αυτή ποιους θα βοηθήσει, όταν χιλιάδες νέοι, Ελληνόπαιδες, φεύγουν καθημερινώς για άλλες χώρες;

Πασκίζει, ο κ. Μητσοτάκης, να δημιουργήσει ανάπτυξη, για να τακτοποιήσει τις χιλιάδες των λαθροεισβολέων, που εισέρχονται σε καθημερινή βάση στη χώρα μας, με εντολή των κέντρων αποφάσεων που σχεδίασαν την καταστροφή της χώρας μας; Όχι, κύριε. Αυτή δεν είναι ανάπτυξη και ούτε την θέλουμε. Θέλουμε ανάπτυξη για την χώρα μας και τον λαό της. Όχι ανάπτυξη για τα αρπακτικά του διεθνούς κεφαλαίου, όπως σχεδιάστηκε στο Κίνγκστον της Τζαμάϊκα από τους μεγάλους επιχειρηματίες το έτος 1976, και για τις ορδές των Αφρικανών και Ασιατών που κατέλαβαν τη χώρα μας.

Είχαμε ελπίσει. Όχι γοητευτεί. Είμαστε πολύπαθος λαός και από ψέματα είμαστε χορτασμένοι. Μας τάϊσε ο πριν από εσένα, κ. Μητσοτάκη, ο μάγος της ψευτιάς, της δημαγωγίας και της πολιτικής απάτης, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τώρα σας μάθαμε όλους. Αλλά, όπως έλεγε ο Φλαμαριών «η ελπίς είναι το άρωμα της ζωής…». Έτσι, μπορούμε τώρα χωρίς δισταγμό να επαναφέρουμε στον πίνακά μας τις μαγικές λέξεις που γράφηκαν να συνετίσουν τον Βαλτάσαρ, στο ιστορικό γεύμα στην Βαβυλώνα: «Μανή, Θεκέλ, Φαρές». Δυστυχώς…